Miękka wymowa de, te, ne, le, di, ti, ni, li

Jeżeli po spółgłoskach d, t, n, l znajduje się głoska e, i, í, np. ia, ie albo dwugłoska iu, wymawiamy je miękko - jak ď, ť, ň, ľ.

Wyjątki: jeden [jeden] , ten [ten] , tamten [tamten] , sveter [sveter] , tip [tip] , politika [politika] , titul [titul] , inne wyrazy obcego pochodzenia itd.

Zgodnie z regułami spółgłoska l powinna być wymawiana miękko. Współcześnie w języku słowackim przeważa jednak wymowa, która nie uwzględnia miękkiej wymowy spółgłoski l.